Ipinaglihi sa malambot na kahoy

Hindi ako dapat tumingin sa iyong mga mata.

Hindi dapat nagpadala sa matatamis na salita.

Habang unti-unting naaaliw sa iyong mga pakana

dahan-dahan ding nahuhulog ang pusong kumakawala.

Tila ipinaglihi sa malambot na kahoy ang puso'y naging marupok

Pilit mang itago ang nararamdaman hindi pa rin ito mapagkasya sa sulok

Nakatayo akong hindi sigurado ang kinalalagyan

Hindi rin alam kung ano ang kahihinatnan

Nakakagago, nakakabato, 

nakakagalit ang pagpupumilit

Piglas ng piglas

palagi namang nauutas

Paano ba pupunan ang mga patlang

Itatanong pa ba kung ano ang humahadlang

Hindi naman dapat

pero nalunod na sa'yo at ayaw nang umangat

Sa mga ngiti mo ba nahumaling?

Bakit ba ang tingin sa'yo ay napaling?

Sa dulo ba nito makakamtan ang inaasam?

O dapat na lang bang mamaalam?

Hiling sana ay masuklian ang pagnanasa

Mapawi ng halik mo ang pagkabalisa

Marahang ibulong ang mga katagang

Halika dito, akin ka na lang.

At tila ipinaglihi sa malambot na kahoy,

ang pagiging marupok ay magtutuloy tuloy

Pero hindi na mangangamba

Kasi sasaluhin mo na.